Un poema ye una ciudá

Un poema ye una ciudá enllena cais y cloaques,

enllena santos y pordioseros,  héroes, llocos,

enllena banalidá y borracheres,

enllena orpín y truenos y momentos

d’afogu, un poema ye una ciudá en guerra,

un poema ye una ciudá entrugando por qué a un reló,

un poema ye una ciudá ardiendo,

un poema ye una ciudá baxo les armes

les sos barberíes enllenes de borrachos babayos,

un poema ye una ciudá onde Dios cabalga desnudu

peles cais como Lady Godiva,

onde los perros lladren de nueche y persiguen

la bandera; un poema ye una ciudá de poetes,

munchos d’ellos bien asemeyaos

y envidiosos y amargaos...

un poema ye esta ciudá agora,

a 50 milles de nenyuri

a les 9:09 de la mañana,

el sabor a llicor y cigarros,

ensin policía, ensin amantes, caleyando peles cais,

esti poema, esta ciudá, zarrando les puertes,

fortificada, casi vacía,

enllutada ensin llárimes, avieyada ensin tristura,

les montañes rocoses,

l’océanu como una llume llavanda,

una lluna ensin grandeza,

una musiquina de ventanes frayaes...

un poema ye una ciudá, un poema ye una nación

un poema ye’l mundu...

y agora pongo esto baxo’l cristal

pal llocu analís del editor

y la nueche ta en tolos llaos

y dames grises allíniense

el perru sigue al perru al estuariu

les trompetes anuncien patíbulos

mientres los homes allorien por coses

que nun pueden facer.